Leugh mi na faclan seo an-diugh, agus sheall mi mu dheidheinn. Smaoinich mi mun cho fada – cho iomadh bliadhna ‘s iomadh linn – a tha sinn a’ bruidhinn anns a’ chànain na bruide. Gu dearbh, tha eagal orm ann an ar bruidhinn an teanga am beathaich gu tric tha sinn air a’ cluich am pàirt na biast … mar eiseimplir, nuair a shabaid sinn anns na airm ìmpireachdan Bhreatannach no Ameireaganach … nuair a’ theich sinn ainneart na luchd na bruide anns an beanntainn sean againn, dh’ionnsaigh sinn an caint gu math gu leòr a dèanamh foirneart air na Afriganaich ‘s na Ameireaganaich dubh ‘s na Innseanaich.
A-nis, ‘s e sinn a tha a’ giùlan an cainnt sin fhathast – an cainnt den fuil ‘s fulang -- chun uile dùthachan den saoghail. A bheil sinn ag iarraidh a’ leantainn ri an t-uisge na Ghoill a’ thogadh? No a bheil sinn sgith air?
Tilleadh chun na faclan os chionn agus mo cheist: Dè cànan an e a tha an sgriobhadair iomradh a’ thoir? Ma an e an cànan Beurla a thig dhan inntinn agad … dè an dèan sinn mu dheidhinn?
Posts
No comments:
Post a Comment